Banki i finansowe fintechy od lat oferują specjalne rozwiązania płatnicze, które przydają się podczas pobytu za granicą. Chodzi o karty walutowe, a zwłaszcza ich nową generację – karty wielowalutowe. Jaka jest między nimi różnica? W przypadku kart walutowych trzeba założyć konto w danej walucie, a bank wydaje do niego kartę, np. w euro. Jeśli więc ktoś chce mieć karty walutowe w euro i dolarach, musi mieć dwa plastiki.

Karta wielowalutowa to w istocie złotowa karta debetowa, którą na co dzień płacimy w Polsce, ale można ją powiązać z kilkoma (a w niektórych instytucjach nawet kilkunastoma) subkontami walutowymi. Jeśli dane subkonto zostanie zasilone walutą, za granicą nie trzeba przejmować się dodatkowymi kosztami transakcji, bo płaci się w walucie danego kraju. Nie ma ani spreadu, ani prowizji za przewalutowanie, jak w przypadku zwykłej debetówki.

Więcej o rodzajach kart przydatnych za granicą przeczytacie w poradniku: Debetowa, wielowalutowa, bezspreadowa, kredytowa – jaką kartę zabrać na zagraniczne wakacje?

Przeczytajcie także: • Czasowa blokada karty – usługa, która przyda się nie tylko na wakacjach

Ale czy płacenie zwykłą kartą debetową faktycznie jest dużo droższe niż kartą walutową? To fakt czy mit? Czy urlop z taką kartą może zrujnować wakacyjny budżet? O jakich dodatkowych kosztach mówimy?

Najpierw wyjaśnię, w jaki sposób za granicą rozliczana jest transakcja zwykłą kartą debetową. Posłużę się przykładem zasad obowiązujących w dużym polskim banku, choć podobnie jest też u konkurencji.

Załóżmy, że płacicie kartami debetowymi tego banku w strefie euro. W przypadku kart z logo Mastercarda, transakcja zostanie przeliczona po kursie euro banku. Aktualnie wynosi on 4,48 zł. Bank nie dolicza prowizji za przewalutowanie, a więc wydatek 100 euro tą kartą finalnie obciążyłby rachunek kwotą 448 zł. Jeśli chodzi o karty z logo Visa, transakcja zostanie przeliczona po kursie organizacji Visa. Na ten moment wynosi on 4,39 zł, ale bank doliczy jeszcze 4 proc. prowizji za przewalutowanie (naliczanej od przewalutowanej kwoty), czyli 17,56 zł. Razem to ok. 457 zł.

Jak wspomniałem, inne banki stosują podobne zasady: płatności kartami Mastercard przeliczane są z reguły po bankowym kursie, ale bez prowizji, zaś karty Visa – po kursie tej organizacji, ale z bankową prowizją (mój przykładowy bank pobiera 4 proc., sporo, choć są banki, które mają jeszcze wyższe stawki, sięgające nawet 6 proc.).

Przeczytajcie także: • Kradzież pieniędzy z konta? Spokojnie, to tylko preautoryzacja

Teraz przyjrzyjmy się karcie wielowalutowej. Jej subkonta można zasilać na różne sposoby, ale najwygodniej jest skorzystać z e-kantoru oferowanego przez bank z preferencyjnymi kursami. W ten sposób obecnie euro można kupić po ok. 4,3 zł. Płacąc np. w restauracji 100 euro, za taką transakcję zapłacicie 430 zł, a więc o ok. 20 zł mniej niż zwykłą kartą debetową. Oszczędność rzędu 20 zł na każdych wydanych 100 euro to właśnie premia za korzystanie z karty walutowej lub wielowalutowej.

Jeśli podczas całego pobytu planujecie wydać np. 1000 euro (i przy założeniu, że w międzyczasie kurs pozostanie stabilny), wówczas dodatkowy koszt związany z tym, że nie macie "turystycznej" karty, wyniesie ok. 200 zł. Czy to dużo, czy mało, jest oczywiście kwestią względną.

Przeczytajcie także: • Spędzacie wakacje na bankomatowej pustyni? Pamiętajcie o cashbacku

Nie zawsze jednak użycie karty wielowalutowej za granicą będzie bardziej opłacalne niż płatność zwykłą kartą debetową. W powyższym przykładzie przyjąłem, że użytkownik karty wielowalutowej dziś kupuje euro, a więc po kursie ok. 4,3 zł. A przecież może też wydawać euro kupione jakiś czas temu.

Od września 2023 r. złoty jest w trendzie aprecjacji, czyli zyskuje na wartości. Jesienią za euro trzeba było zapłacić ok. 4,6 zł, a więc o ok. 30 gr więcej niż obecnie. Jeśli więc wówczas ktoś – na jesiennej górce – kupił euro i tymi pieniędzmi płaci obecnie w strefie euro, to transakcja o wartości 100 euro kosztuje go de facto 460 zł – więcej niż osobę płacącą zwykłą kartą debetową – mimo że ta karta obciążona jest bankowym spreadem i prowizją.

W tym miejscu warto jeszcze wspomnieć o innym rodzaju plastiku, tzw. kartach bezspreadowych, które też mogą zapewnić spokój na zagranicznych wakacjach. Takie karty nie są specjalnie oznaczone. Mogą nimi być karty debetowe lub kredytowe. O tym, czy karta jest lub nie jest bezspreadowa, decyduje sposób, w jaki rozliczane są transakcje. Płatność musi być przeliczana po kursie z rynku międzybankowego (lub zbliżonym), a taką opcję zapewniają m.in. organizacje płatnicze. Drugi warunek jest taki, że – oprócz niewielkiego lub wręcz symbolicznego spreadu – nie może być doliczana prowizja za przewalutowanie.

Fot. Maciej Bednarek